วันจันทร์, ตุลาคม 29, 2550

เคว้งคว้าง

แรงดึงดูดไม่ได้ทำให้คนเราปราศจากอาการเคว้งคว้าง จริงอยู่ว่าเราไม่ได้เป็นเช่นนี้ทุกวัน แต่บ่อยครั้งที่เรางุนงงสับสน และเบื่อหน่ายกับชีวิต แล้วยังยึดสิ่งนั้นเอาไว้เท่าที่เอื้อมถึง เพื่อบรรเทาอาการคว้าง ขณะเดียวกันก็มีสิ่งที่หลุดลอยหายไป ซึ่งทำให้เราหมดแรง เราจึงยึดไว้สลับกับการหลุดมืออย่างยาวนาน

เราคือสิ่งมีชีวิตที่เกิดมาเพื่อทุรนทุรายดิ้นรนจากการไม่มีไปสู่การมี หวาดระแวงต่อการสูญเสียความเคยชิน โหยหาความสุขและการยอมรับ ฯลฯ มนุษย์มีวิวัฒนาการมากเกินไป เราสร้างภาระและแบกภาระมากกว่าสิ่งมีชีวิตอื่นๆ เราอยู่กับที่เหมือนต้นไม้ไม่ได้ และหากินทำนองเดียวกันกับเสือก็ไม่ได้ จึงไม่แปลกที่เราจะคว้างคว้างกันง่ายดาย...เหลือเกิน

เราอยู่คนเดียวไม่ได้ แต่การอยู่เป็นคู่หรือเป็นกลุ่ม ก็มักนำมาซึ่งความขัดแย้ง เราโหยหาความรักแต่อีกด้านของหัวใจอาจเต็มไปด้วยความเกลียด บางวันเรารู้สึกว่าชีวิตไม่มีใครเลย แต่บางวันเรารู้สึกรำคาญว่ามีใครต่อใครมากมายเกินไปแล้ว เราต้องการชีวิตที่พอดี แต่ความพอดีนั่น เกิดขึ้นยาก...มาก

เราไม่พอใจในสิ่งที่มีและเป็น เราอาจอิจฉาคนอื่นที่มีและเป็นได้มากกว่า บางครั้งความอิจฉาก็ทำให้คว้างคว้าง และน้อยใจในโชควาสนา ทำไมจึงมีและเป็นได้แค่นี้เอง จากความอิจฉา อาจเปลี่ยนเป็นความพยายามดิ้นรนไปสู่จุดที่อยากมีและอยากเป็น ซึ่งแสดงให้เห็นว่าแรงผลักมีบทบาทกับชีวิตเรามากกว่าแรงต้าน เราคือสิ่งมีชีวิตที่ยืนและเดินบนดิน แต่แผ่นดินไม่สามารถทำให้เรารอดพ้นจากอาการเคว้งคว้าง ดวงตา...มนุษย์มีหน้าที่มองเห็นสิ่งต่างๆ และเอาไว้หม่อมองไปอย่างไร้จุดหมาย เรารู้ว่าเราเป็นใคร แต่บางครั้งเราสงสัยว่ากำลังทำสิ่งนี้เพื่ออะไรกันแน่ ยังไม่ทันสิ้นสงสัย หรือได้คำตอบ เราก็ทำสิ่งนั้นสิ่งนี้กันต่อไป เพราะชักช้าไม่ได้แล้ว

ความสำเร็จทำให้หายเคว้งคว้างหรือเปล่า? บางทีอาจทำให้คนที่เป็นเจ้าของเคว้างคว้างยิ่งขึ้น เนื่องจากวิตกว่าความสำเร็จจะหลุดมือไป ความล้มเหลวทำให้เคว้งคว้างมากใช่ไหม? แต่หลังจากใครสักคนล้มเหลวไปแล้ว ความล้มเหลวก็มักจะหมดพิษสง ขณะที่คามสำเร็จนั้น ยิ่งสำเร็จยิ่งเต็มไปด้วยพิษรอบตัว ชีวิตคนเราวุ่นวายกับความล้มเหลว และความสำเร็จอย่างยืดเยื้อ เราแทบไม่รู้เลยว่า วิธีมีชีวิตอยู่โดยไม่ต้องล้มเหลวหรือสำเร็จนั้นต้องทำอย่างไร

เราถูกบังคับ แต่ไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่บงการอยู่ มันบังคับให้เราโกหก บังคับให้เรายิ้มแย้ม บังคับให้เรายอมรับ บังคับให้เรากล้า บังคับให้ตัดสินใจ ฯลฯ เราทำตามการบังคับต่างๆ นานาอย่างว่าง่าย เพราะถ้าไม่ทำเราอาจจะเคว้างคว้างยิ่งขึ้น

บางคนเคว้างคว้างตอนกำลังนอน บางคนเคว้างคว้างตอนที่เพิ่งตื่น ดิ้นรนไขว่คว้ากันจนเหนื่อยอ่อน บางวันรู้สึกมั่นคง แต่บางวันรู้สึกไม่ปลอดภัย เราอาจจะมีใครต่อใครอยู่รอบตัว แต่สุดท้ายก็เราคนเดียวทั้งนั้นที่รับรู้ความเป็นไปของชีวิตตนเอง

แรงดึงดูดของโลกไม่ได้ทำให้คนเราปราศจากความเคว้างคว้าง เรายืนและเดินบนดิน แต่บางทีก็เหมือนอากาศสีเทาๆ หม่นหมอง ไม่รู้จะลอยไปทิศทางไหน ไม่มีอะไรให้แน่ใจ

ขณะที่เราหายใจ เราก็ใจหายไปด้วย

(จากหนังสือ คนเล็กๆ ที่หายตัวได้ ญามิลา เขียน พิมพ์ปี 2548 สำนักพิมพ์เคล็ดไทย)

1 ความคิดเห็น:

ไม่ระบุชื่อ กล่าวว่า...

ขอบคุณสำหรับบทความดีดีที่เขียนให้อ่าน
เคยอ่านจากขวัญเรือนและเคยชื้อหนังสอ-ลมตะวันออกที่บินไปกับปีกตะวันตกตั้งแต่วางแผงแรกๆ
เมือวานหยิบมาอ่านอีกครั้ง..ทำให้ต้องค้นหาว่าใครกันที่เขียน..เรื่อง..ต่างๆลึกๆๆให้ได้ความรุ้สึกว่าเออใช่..ใช่จริงๆหลายๆครั้งเราเลยผ่านกับเรื่องเล้กน้อย
มุ่งหาอะไรก้ไม่รู้..ที่มีอยุ่จริงหรือเปล่า..ก้ไม่แน่ใจ

ขอบคุณอีกครั้ง..
ที่มีงานเขียนให้ได้อ่าน..