วันจันทร์, ตุลาคม 29, 2550

เราต่างมี...เวลาที่ดี ๆ

เวลาดีๆ และเวลาร้ายๆ ของชีวิตแตกต่างกันลิบลับ ลองมองตัวเองในกระจกแล้วจะเห็นความลิบลับดังกล่าว คนคนเดียวกันแต่ไม่เหมือนกัน และเวลาร้ายๆ จะยึดให้นาฬิกาเดินช้าลง 1 นาที ก็อาจกลายเป็น 1 ชั่วโมง ขณะที่เวลาดี ๆ นั้นนาฬิกาก็จะลอยนวลไปข้างหน้าชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่า
เมื่อเกิดเรื่องร้ายๆ หรือชีวิตถูกต้อนเข้ามุมอับ บางคนอาจโทษโชควาสนาหรือโยนความผิดให้ชะตากรรม เราไม่รู้ล่วงหน้าว่าเรื่องดีหรือเรื่องร้ายจะเกิดขึ้นกับเราเมื่อไร เพราะอะไรๆ เกี่ยวกับชีวิตเป็นเรื่องไม่แน่นอนเอาเสียเลย การยืนยันและการยืนหยัดพร้อมสู้กับความไม่แน่นอน เป็นสิ่งท้าทายความสามารถของคนเรา แต่ใช่ว่าสู้กันได้ง่ายๆ โดยเฉพาะสู้จนชนะ
ชีวิตมีช่วงเวลาที่ยากและง่ายผลัดเปลี่ยนกันเข้ามา ยากนักก็อย่าเพิ่งตัดพ้อ เนื่องจากวันหนึ่งมันก็จะผ่านไปได้เอง ไม่ว่าจะผ่านเพราะทำใจยอมรับหรือเพราะเรื่องยากๆ ได้รับการเยียวยาจนดีขึ้น แต่ก็มีคนจำนวนไม่น้อยที่อดทนไม่เพียงพอและเลือกการฆ่าตัวตายเป็นทางออกของปัญหา ซึ่งก็คือการหนีปัญหานั่นเอง
ความเป็นไปของสังคมยุคนี้ทำให้จิตใจของคนเราเปราะบางและอ่อนแอได้ง่าย บ้างแพ้ภัยเศรษฐกิจ บ้างรู้สึกว่างเปล่ากับการเกิดมา ไหนจะคนที่สับสนอยู่ตลอด และคนที่เห็นว่าชีวิตมีแต่เรื่องยาก
ลองปักใจว่ายาก อะไรก็ยากทั้งนั้นแหละครับ ความยากหรือความง่ายเริ่มต้นและลงท้ายตรงหัวใจของเรา ไม่มีอะไรยากเกินความสามารถ ต้องพยายามเชื่อเช่นนั้นให้ได้ ผมก็จะเชื่อเหมือนกัน
ขณะที่เรื่องร้ายๆ เกิดขึ้นกับชีวิต เรามักจะจมอยู่กับเรื่องร้ายดังกล่าวและคิดถึงเรื่องดีๆ ที่เคยผ่านเข้ามาไม่ได้ ทำราวกับชีวิตนี้ไม่มีเวลาดีๆ อยู่เลย มองไปทางไหนก็ไม่เห็นแสงสว่าง แต่ชีวิตมืดมนเช่นนั้นจริงๆ ใช่ไหม หรือเราทำให้มันมืดกว่าความเป็นจริง ต้องลองถามตัวเองและหาคำตอบให้ได้
ชีวิตแต่ละวันของของคนเรายากง่ายแตกต่างกันไป แม้ในวันเดียวกัน ตอนกลางวันอาจรู้สึกทุกข์ทนเหมือนจะเป็นจะตาย แต่พอตกกลางคืน ไม่รู้ว่าความสุขมาจากไหน ชีวิตเอาแน่ไม่ได้หรอกครับ นักวางแผนชั้นเลิศก็ยังต้องเผชิญกับความไม่แน่นอนของชีวิต ดีทีสุดคือยอมรับ (ความไม่แน่นอนร้ายๆ ) ให้เป็น ถ้าทำได้ก็จะมีภูมิคุ้มกัน ยิ่งทำได้บ่อยๆ ภูมิคุ้มกันก็จะสูงขึ้น
ผมเคยนั่งทบทวนถึงเวลาที่ดีและไม่ดีของชีวิตปรากฎว่าทั้งสองเวลามีปริมาณที่แตกต่างกันไม่มากนัก และทุกเรื่องที่ไม่ดีผ่านมาจนได้ ไม่ว่าจะผ่านด้วยตัวเองหรือผู้อื่นช่วยไว้ บางเรื่องในชีวิตคนเราต้องพึ่งพาอาศัยผู้อื่นนะครับ ผู้อื่นในที่นี้อาจหมายถึง พ่อแม่ พี่น้อง คนรัก เพื่อน โดยทุกความช่วยเหลือที่เกิดขึ้นสืบเนื่องจากความรัก ความเมตตา ความสงสาร ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
เรื่องไม่ดีบางเรื่องใช้เวลาเพียงแค่ 1 สัปดาห์ก็ผ่านได้ ขณะที่บางเรื่องใช้เวลาเป็นปีๆ พอผ่านได้แล้ว มันก็ไม่มีฤทธิ์เดชอีกต่อไป ส่วนเรื่องดีๆ นั้น เมื่อย้อนมานึกถึง ความรู้สึกว่าเรื่องนี้ดีเรื่องนั้นมีความสุข ก็ยังไม่หายไปไหน
(จากหนังสือ "บอกเธอบอกเขา รักของเราจะเก่าและแก่ไปด้วยกัน" ญามิลา เขียน สำนักพิมพ์คนรู้ใจ พิมพ์ ปี 2548)

1 ความคิดเห็น:

ไม่ระบุชื่อ กล่าวว่า...

ชอบจังเลยคับคุณอา ชีวิตไม่แน่นอนจริงๆ
เมื่อไม่นานนี้ผมก็มีเรื่องร้ายๆที่เข้ามาแบบไม่ทันตั้งตัว แทงข้างหลังทะลุถึงหัวเข่าไปเลยคับ แต่สุดท้ายต้องยอมรับในตัวเองและหลายๆเหตุผลนะคับ ทางออกมีอยู่เสมออยู่ที่เราเลือกจริงๆ ทุกวันนี้ผมยังเป้นเพื่อนที่ดีต่อพวกเค้าทั้งคู่ :)